Kameratredning på bre: hjelpetaljemetoden

2 mai 2012 rigga B2 friluftsliv opp leir i Ringsdalen i Hurrungane. I tre dagar skulle vi ha denne campen som utgangspunkt for toppturar og redningsøvingar i området. Samme dag som vi kom fram, var været upåklageleg bra med steikande sol. Denne dagen måtte vi utnytte til topptur på Store Ringstind! Dette er ein bre-topptur, der store delar av ruta frå Ringsdalen og opp på Ringstind går på bre. Breen på Ringstind var idag ganske sikker, som den ofte er. Men ved pasasje på meir risikable brear må ein ha riktig utsyr og riktig kunnskap. Dersom ein fell ned i ein sprekk, er det viktig at resten av taulaget veit korleis dei kan utføre ein kameratredning. La oss kort og enkelt gå gjennom ein variant, hjelpetaljemetoden på snødekt bre.

Fremstemann i eit taulag på fire fell ned i ein sprekk. Dei tre andre i taulaget delar draget av den falne mellom seg. Men dette draget må dei kvitte seg med, spesielt tungt er det for andremann.

Avlasta tau ( Haslene, 2008;142)

Første steg er derfor å avlaste hovedtauet. Dette gjer andremann ved å plassere eit sikringsmiddel (snøanker, snøbolt, isøks) i snøen. Før sikringsmiddelet festast i snøen, bindast ei langslynge fast i sikringsmiddelet, med eit ankerstikk. I hovedtauet forann seg festar andremann ei klemknute. Klemknuta og langslynga i sikringsmiddelet koblast ilag via ein karabin. No kan andre, tredje og fjerdemann bevege seg så mykje framover at vekta av den falne blir overført til sikringsmiddelet (Haslene, 2008).

Kommunikasjon (Haslene, 2008;143)

Så skal den bakerste i taulaget, her fjerdemann, bevege seg fram ved klemknutegang. På hovedtauet mellom den falne og andremann festar fjerdemann ei klemknute, som blir forlenga med ei langslynge som igjen blir festa på fjerdemann. No er fjermemann sikra, og kan gå fram til brekanten og få kontakt med den falne, som i dette tilfelle er i bra form.

Nesten klar til heising (Haslene, 2008; 144)

Så skal hjelpetaljen lagast. Fjerdmann plasserar eit nytt sikringsmiddel, gjerne litt forann det sikringsmiddelet som avlastar hovedtauet. No treng vi nok tau til å lage ei bukt som går ned til den falne (Haslene, 2008). Det får vi frå ein taukveil frå enden av hovedtauet som fjerdemann har hengande rundt seg (kan og vere eit ekstra redningstau). Den frie tauenden koblast til sikringsmiddelet med ein åttetallsknute, via ein skrukarabiner. Delen av tauet som skal dras i koblast også til sikringsmiddelet ved ei klemknute. Dette for å sikre at avstanden dei drar inn ikkje sklir ut igjen. Så festast det ein skrukarabin på bukta av tauet, og så firast det ned til den falne. På kanten legg ein gjerne ein sekk som taubukta ligg over, for å unngå at tauet skjærer seg ned i snøleppa (Haslene, 20089. No kan den falne koble seg inn ved karabinen og bli heist opp igjen. Då dreg "reddarane" i delen av bukta som ikkje er festa til sikringsmiddelet. Undervegs må klemknutane på tauet dei dreg i, og på hovudtauet, regulerast (Haslene, 2008).

Dette beskriv ikkje korleis redninga må gjerast, men korleis den kan gjerast. Ingen situasjon er lik, noko som krev improsvisasjon i dei fleste tilfelle. Begrensingar ved kameratredning ligg i kunnskap, erfaring, ressursar og forhold (Haslene, 2008).

Kilder:

Haslene, S (2008). Breboka. Håndbok i brevandring. DNT fjellsport, Oslo.